rüzgârlı bir nisan akşamında,
yerden yapraklar havalandı..
bu yapraklardan birinin altında,
bir uğur böceği uyumaktaydı..
üzerindeki barınak uçup gidince üzüldü ve;
"örtümü neden kaldırdın?" diye sordu rüzgâra..
fakat, esmeyi bildiğinden sadece
ve hep estiği için sebepsizce,
cevap vermedi rüzgâr..
uğur böceği kaşlarını çatıp baktı hâlâ esmekte olana..
rüzgâr ise anlamadı, devam etti esmeye ona..
uğur böceği kızdı, bağırdı, çağırdı ve sonunda sıkıldı..
kızıl zırhının altındaki narin kanatlarını çıkardı..
rüzgâr gideceği yere kadar taşıdı onu..
ve epeyce anlamsızdır bu kendisi de anlamsız hikayenin sonu..
kızdığı esintiye bindi ve gitti tatlı böcek..
rüzgâr ise esti, esiyor, esecek..
---
Nisan 2015
