Neydi çeken ruhumu içimdeki boşluğa;
Ve sisli ufuklarda kaybolan tüm yollara?
Yurtsuzluk mu, korku mu, yılgınlıktan mı yoksa?
Keşke döküp derdimi, soracak biri olsa.
Bir kaçıştır bu belki, kendi öz benliğimden.
Ya da belki arayış, aranan ne bilmeden.
Kuşanıp silahları, eğerledim atımı.
Düşüverdim bu yola, karşımda gün batımı.
Güneş ufka alçalıp aydınlık azalırken,
Bir türkü mırıldandım batıya yol alırken.
Köyüm artık uzakta, çok gerilerde kaldı.
Menzilimse talihin, kör insafına kaldı.
Zaten batan güneşle bu kararan gün değil;
Pusu kurmuş şeytanlar, canavarlar dert değil.
Karanlık kalbimizde, içimizdedir şeytan.
Önce onu haklayıp, yok etmelidir insan.
